Por jo dhe aq, pasi në thelb të gjithë ata po përjetojnë ndoshta sakrificën finale për Kosovën. Në fakt e kanë thënë edhe vetë dhe është normale.
Se tashmë të gjithë e kuptojnë se ky proces është i stisur, i nxitur nga Serbia, nga që kërkon të krijojë një përbindësh që është UÇK-ja dhe një viktimë që janë serbët. Një proces që është tejet i sforcuar dhe sado që të zgjasë nuk do të dëmtojë të akuzuarit, thjesht atyre do tu japë mundësinë të rrëfejnë me detaje, çfarë ata kanë bërë në luftë, e në një luftë ajo që mund të bësh është beteja, mbrojtje, sulm, diversion, e të tilla. Si komandantë, krerët e UÇK-së arritën një sukses shumë të madh, pasi bashkëpunuan me Perëndimin dhe e çliruan Kosovën.
E bënë ish-provincën e Serbisë, dikur Krahinë Autonome, një vend me protektorat ndërkombëtar që po shkonte drejt pavarësisë.
Në vitin 2000, komandantët hynë në politikë, Hashimi e Kadriu me PDK-në, Ramushi me AAK-në e të tjerë e të tjerë së bashku me bashkëpunëtorët.
Dikush kishte hyrë në UÇK nga organizata para politike, dikush nga shoqëria civile, dikush nga rrjete të tjera, por të gjithë hynë për një qëllim. Implantimi i tyre në politikë, nuk se qe linear, pasi pati mjaft faza e diskutime.
Komandantët, Thaçi, i pari ishte protagonist në Rambuje, konferencë që vulosi ndërhyrjen e NATO-s në Kosovë, por jo pavarësinë. Megjithatë e nënkuptoi atë. Nga Rambujeja doli rezoluta 1244. Më pas, pas çlirimit, në vitin 2006 erdhi paketa Ahtisaari, ku Kosova merrte pavarësinë por pranonte në zemër të saj atë që Serbia e quante “Jeruzalemin e vet” që nga manastiret e enklavat që institucionalizoheshin. Por kjo ishte pjesa më e vogël e së keqes, se e madhja kishte ndodhur që në 1999 nën hundën e ndërkombëtarëve, e për të cilën komadantët s’bënë ‘as gëk as mëk’ që ishte ndarja e Mitrovicës dhe tre komunat “e pavarura” të Zubin Potokut, Zveçanit e Leposaviçit. Pra një Serbi ose më shumë se një Serbi brenda Kosovës.
E ky natyrisht ishte një problem shumë i madh për shqiptarët, për vetë Kosovën, por edhe për situatën në logjikën gjeopolitike rajonale.
Pra komandantët, e pranuan një skemë, e cila dukshëm ishte një “kolonë e pestë” brenda Kosovës. E dinin padyshim. Por nuk e ndaluan. Këtu një peshë të rëndësishme kishte natyrisht edhe i ndjeri Ibrahim Rugova, i cili sa qe gjallë, ishte njeriu më i votuar dhe më i dashur në Kosovë. Ndërroi jetë fatkeqësisht në 2006-n. Dhe erdhëm tek pavarësia, ku Ramushi, pasi ishte në Hagë nuk ishte prezent. Lavdinë e mori Hashim Thaçi dhe Fatmir Sejdiu. Asnjëri nga këto liderë nuk “ja ndjeu” për konçensionet që i bënë Serbisë, konçensione që do të vijonin me Demarkacionin e Asocacionin.
E vijuan me arrogancën e “së drejtës së pavarësisë”, e vijuan me krijimin e elitës përreth tyre, me “të drejtën” e qeverisjes për hir të kontributit. Por në fakt kontributi që ata dhanë ju shpërblye me votë, e pas votës ata duhet të tregonin me vepra vizionin e tyre. Që rezultoi i mangët, e natyrisht e kthyen besimin në shpërblim.
Komandantët ishin të tillë sa ishte lufta dhe u shpërblyen për kontributin, por nuk mund të kërkonin gjithmonë siç bëjnë edhe sot, të mirat e asaj që kanë bërë për vendin. Se në fund të fundit, nëse e kanë bërë për përfitim, atëherë nuk janë politikanë por biznesmenë.
A, pas kalvarit të Hagës nëse fitojnë mund të nisin një dialog të ri me qytetarët, por duhet të flasin, të rrëfejnë, të përgjigjen, e të tregojnë se çfarë kanë bërë e çfarë nuk kanë bërë…/Pamfleti
