Nga Luçiano Boçi
Pushtimet ushtarake, si nisma për të gjunjëzuar e kontrolluar territore, morën një godtje fatale, për shkak të ombrellës mbrojtëse të Aleancës së Atlantikut në rajon e më gjërë.
Serbia iu nënshtrua rezolutës 1244 të Kombeve të bashkuara që njihte integritetin territorial të Kosovës, por përpjekjet e saj për të rimarrë atë nuk reshtën asnjëherë.
Faktori shqiptar pas kësaj dite, u bekua dhe u duk se ishte vendimtari për fatet e rajonit dhe rolin e lidershipit që mund të merrte përsipër.
Tirana u bë qendra e një të ardhme plot shpresa për shqiptarët, ndërsa Kosova nisi një proces shtetformues, jo pa pengesa e probleme fillestare, por me një përkrahje të fortë amerikane dhe evropiane.
Entuziazmi i fillimit i u pasua nga një pëplasje kampesh midis mbështetësve dhe jo mbështetëve të shtetit më të ri, ku Shqipëria për vite rresht, megjithë problemet e saj të anëtarësimit, luajti një rol kyç dhe të fortë.
Kosova vit pas viti u konsolidua brenda një lufte “të re”. Beteja ushtarake u shndërrua në një betejë njohjesh, pa shumë rezultat për Serbët, derisa në Tiranë pokeri politik do të sillte në drejtim të vendit një njeri, i cili në mënyrë progresive, do bëhej promotor i ndryshimit të raportit të forcave në terren.
Ky ishte Edi Rama, kryeministri socialist i Shqipërisë. I pajisur me axhendë okulte, ai do të niste të vinte në zbatim një plan “të çuditshëm”, të ndërtimit të një marrëdhënie “të re” por dhe nostalgjike të trashëguar në ADN-në politike, me armikun shekullor shqiptar, nën okelion e paqes dhe të zhvillimit rajonal.
Pasi tejkaloi prioritet e detyrimet e qeverisë në raport me Kosovën, ai ndërmorri një fushatë “pastrimi” të fytyrës së vërtetë të serbëve dhe të relativizimit të makabritetit të krimeve të tyre ndaj popujve të tjerë, përgjatë konflikteve të përgjakshme, përfshirë shqiptarët.
E ndjeshme ndaj kësaj axhende dhe për t’i paraprirë kësaj qëllimsie, që kishte shfaqur shenjat e para në horizont që kur e majta ishte ende në opozitë dhe e parashikuar për shkak të traditës sllavo-komuniste, Partia Demokratike jo pa qëllim kishte kërkuar më parë (2010) një komision hetimor për masakrën e Tivarit, e njohur për ekzekutimin e mijëra shqiptarëve në Kosovë dhe e fshehur me kujdes nga historiografia e regjimit të Hoxhës dhe ajo e Titos e më pas Milosheviçit.
Por revanshi majtist i 2013, nuk ngadalësoi qëllimin, as nga ky mur i vogël. Sapo vuri këmbën në pushtet, nisi atë që njihet si periudha e mjaltit serbo-shpitar e kriposur vetëm me një “provokacia” të vënë në skenën e Beogradit nga Rama-Vuçiç, si akti i parë i dramës së njohjes së Kosovës që do të pasonte ngjarjet e mëvonshme.
Makineria propagandës filloi të makiazhonte një lloj bashkëjetese paqësore serbo-shqiptare, duke e shitur atë si dera e daljes drejt së ardhmes.
Deri dhe Skendërbeu në median propagandë të Ramës u shit si një hero gjysëm shqiptar e gjysëm serb dhe sulmet ndaj figurës së tij arritën deri në deformime skulpturale.
Projekti kishte lëshuar tashmë rrënjë dhe “pushtimi i ri” serb i rajonit përfshi Kosovën, ishte gati.
Vuçiç dhe Rama hartuan dhe lançuan fazën finale të tij me “Open Ballkan”.
Një projekt i mbështetur në krijimin e një hapësire ekonomike e kulturale që “vëllazëronte” popujt e ballkanit dhe i jepte atyre mundësi të ringjallnin krahas rrugëve të vjetra tregëtare jashtë Bashkimit Evropian dhe ethet e perandorive (pansllave) të humbura në horizontin e kohërave.
Atë që serbët e humbën si sundim etnik në 1999, donin ta fitonin si dominim ekonomik. Për të realizuar këtë i duhej vetëm Tirana, e cila tanimë në duart e Ramës u tregua e gatëshme të dorëzonte gjithçka në këmbim të asgjëje, duke zeruar madje çdo kushtëzim më raport me Kosovën, njohjen e saj dhe rolin e saj.
Serbët as në ëndrrën më të bukur nuk e kishin parë veten e tyre me një dalje në Adriatik, me kosto pothuaj zero e madje me një përfitim politik e ekonomik tronditës.
Serbët gjetën partnerin ideal, Ramën, i cili në ambicien e aventurën e tij deliro-globaliste, ishte i gatshëm të dhuronte çdo gjë, përfshi dhe interesat kombëtare.
Duke u mbështetur tek Rama, ata po hapin siparin jo të hapjes së Ballkanit, por të pushtimit të tij ekonomik si lidershipi kryesor i rajonit me forcë imponuese.
Atë që serbët e humbën me luftë, tani Rama po jua jep në tavolinën e Ballkanit të hapur.
Pushtimi ekonomik i Ballkanit sapo ka nisur e metamorfoza e tij e mëvonshme nuk ka shance të jetë e kundërt me atë çka ndodhur në Ukrainë.
Histeritë e tifozeritë e luftës po i fryjnë boriave të saj. Dhe frika, se s’do jetë e largët dita kur shërbimet që Rama po i bën sot serbëve të kurorëzohen me gjëmimet e topave nacionalistë, po merr formë të prekshme.
Ballkani duhet shpëtuar një orë e më parë që dita e çlirimit të Kosovës të mbetet e tillë në përjetësi.
© SYRI.net
